ചരിത്രം ഇവരുടേതുമാണ്
ആത്മകഥകളും ജീവചരിത്രങ്ങളും വിജയിച്ചവരുടേതാണ്, മിക്കവാറും. ചരിത്രത്തില്‍ ഇടം പിടിക്കുന്നത് സമൂഹം നിര്‍വ്വചിച്ചിരിക്കുന്ന നിലവാരങ്ങളിലും നിലപാടുകളിലും സങ്കല്‍പ്പങ്ങളിലും ജീവിതത്തെ ചേര്‍ത്തുവെയ്ക്കാന്‍ കഴിയുന്നവരാണ്. എഴുതപ്പെട്ട ചരിത്രം ഒരിക്കലും എല്ലാവരുടേതുമായിരുന്നില്ല; ആകാന്‍ പ്രയാസവുമാണ് - അതുകൊണ്ട് തന്നെ സ്ത്രീയെ അവളര്‍ഹിക്കുന്ന വിധത്തില്‍ പരിഗണിക്കാനോ, ഇടം നല്‍കാനോ പലപ്പോഴും ചരിത്രം തയ്യാറായിട്ടില്ല.
''നാം പഠിക്കുന്ന ചരിത്രത്തില്‍ ഏറെയും രാജാക്കന്മാരുടേതും മഹാന്മാരുടേതുമായിരുന്നു (റാണിമാരും മഹതികളുമൊന്നും ചരിത്രത്തില്‍ അധികമൊന്നും പ്രത്യക്ഷപ്പെടാറില്ല). യുദ്ധങ്ങള്‍, പടയോട്ടങ്ങള്‍, വിപ്ലവങ്ങള്‍ മുതലായ മഹാസംഭവങ്ങളെപ്പറ്റി, സമൂഹത്തിലെ ഏറ്റവും ഉയര്‍ന്ന തട്ടിലുള്ളവര്‍ക്ക് ആസ്വദിക്കാവുന്ന കല, സാഹിത്യം, സംസ്‌ക്കാരം എന്നിവയെപ്പറ്റി. സാധാരണക്കാരുടെ സാധാരണ ജീവിതത്തിന് ചരിത്രമില്ലേയെന്ന് നാം ചോദിച്ചു പോവും. അതോ കൃഷിക്കും വീട്ടുജോലിക്കും കൈവേലകള്‍ക്കും ഫാക്ടറിപ്പണികള്‍ക്കും കുട്ടികളെ പ്രസവിക്കലിനും വളര്‍ത്തലിനുമൊന്നിനും ചരിത്രമേയില്ല എന്നാണോ? '' (ജെ. ദേവിക 'കുലസ്ത്രീയും' 'ചന്തപ്പെണ്ണും' ഉണ്ടായതെങ്ങനെ?)
ചരിത്രപഥങ്ങളിലെ സ്ത്രീയുടെ അസാന്നിദ്ധ്യത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ചര്‍ച്ചകള്‍, സ്ത്രീക്ക് പ്രാതിനിധ്യമില്ലാത്ത പൊതുരംഗം, രാഷ്ട്രീയം എന്നിവയ്ക്ക് ചരിത്രരചനയില്‍ നല്‍കിയിരുന്ന അമിത പ്രാധാന്യം കൊണ്ടാണ് സംഭവിക്കുന്നതെന്ന് വ്യക്തമാക്കിയിട്ടുണ്ട്. സ്ത്രീകളുടെ സാന്നിദ്ധ്യം ഉണ്ടായിരുന്ന കുടുംബ-സാമുദായിക സ്ഥാപനങ്ങളെ ചരിത്രത്തിന്റെ ഭാഗമായി കണക്കാക്കുന്നത് രീതിയുമായിരുന്നില്ല.1960-കള്‍ക്ക് ശേഷമാണ് സ്ത്രീയും ചരിത്രത്തില്‍ ഉള്‍പ്പെടുന്നവള്‍ തന്നെയല്ലേ എന്ന ചിന്തകള്‍ ഉയര്‍ന്നതും ആ വഴിക്കുള്ള പുനരനേ്വഷണങ്ങള്‍ ആരംഭിച്ചതും.
''സ്ത്രീകള്‍ അവരുടെ ജീവിതം പറയുമ്പോള്‍'' എന്താണ് സംഭവിക്കുകയെന്ന് സ്ത്രീപക്ഷചിന്തകര്‍ ആഴത്തില്‍ തന്നെ ചിന്തിച്ചു തുടങ്ങിയത് 1980-കള്‍ക്ക് ശേഷമാണ്. ഇക്കാലം അത്തരം കഥകള്‍ കേള്‍ക്കാന്‍ മടിക്കുന്നില്ല. അടിച്ചമര്‍ത്തപ്പെട്ടവരുടെ ശബ്ദങ്ങള്‍ ഇന്ന് കീഴ്സ്ഥായിയിലല്ല. അതു തന്നെയാണ് ''സ്ത്രീകള്‍ ജീവിതം പറയുമ്പോള്‍'' എന്ന പുസ്തകത്തിന്റെ പ്രസക്തിയും.
13 സ്ത്രീകളുടെ ജീവിതകഥകളുടെ തുറന്നെഴുത്ത്. 86 പേജുകളുള്ള പുസ്തകം. കേരള മഹിള സമഖ്യ സൊസൈറ്റി പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിരിക്കുന്ന ''സ്ത്രീകള്‍ അവരുടെ ജീവിതം പറയുമ്പോള്‍'' എന്ന പുസ്തകത്തിന്റെ ഓരോ പേജും പറയുന്നത് ചൂഷണത്തിന്റെ, പീഢനത്തിന്റെ, അനീതിയുടെ കഥകളാണ്, പക്ഷെ, എല്ലാ കഥകളിലും എല്ലാത്തിനും അതീതമായി കഥകളുടെ അന്ത്യത്തില്‍ അതിജീവനത്തിന്റെ മഹത്തായ സന്ദേശങ്ങള്‍ ഉണ്ട്. ഈ പുസ്തകത്തില്‍ കഥ പറയുന്ന ഒരു സ്ത്രീയും തോറ്റ് പിന്മാറുന്നില്ല, അവര്‍ കൊടിയ ജീവിതാനുഭവങ്ങളെ നേരിടാനും പൊരുതാനും വിജയിക്കാനുമാണ് ശ്രമിച്ചിട്ടുള്ളത്. അതുതന്നെയാണ് ഈ പുസ്തകം വായിക്കാന്‍ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നത്.
വ്യവസ്ഥാപിത ചുറ്റുപാടുകളില്‍ നിന്ന് വഴിമാറി ജീവിക്കുന്നവരെ ക്രൂശിക്കാന്‍ തയ്യാറാവുന്ന സമൂഹം, സ്ത്രീയായതുകൊണ്ട് അവരേല്‍ക്കേണ്ടി വരുന്ന ദുരിതപര്‍വ്വങ്ങളെ സ്ത്രീയുടെ സ്വാഭാവിക ജീവിതഅവസ്ഥയായി കണക്കാക്കാറാണ് പതിവ്. ഈ സ്ത്രീകളും അതൊക്കെ അനുഭവിച്ചവര്‍ തന്നെയാണ് - ഇവരില്‍ ആദിവാസി സ്ത്രീകളുണ്ട്, പല വര്‍ഗ്ഗക്കാരുണ്ട്, വിവിധ മതസ്ഥരുണ്ട്, പക്ഷെ, വായിച്ചു വരുമ്പോള്‍ അവരുടെയെല്ലാം കഥ ഒന്നാണ്, സ്ത്രീയുടെ കഥ; അത് അവര്‍ കടന്നുപോകുന്ന സാമൂഹിക അവസ്ഥയുടെ കൂടി കഥയാണ്.നമ്മുടെ ഇടയില്‍ തന്നെയാണ് ഇവരും ജീവിച്ചത്,ജീവിക്കുന്നത്. ആഘോഷിക്കപ്പെടുന്ന സ്ത്രീ ജീവിത ചരിത്രങ്ങളേറെയും ഗ്ലാമറിന്‌റെ ലോകത്തുള്ളവരുടേതാണ്, സെലിബ്രിറ്റി ആത്മകഥകളുടെ കച്ചവടക്കണക്കുകളില്‍ ഇവരുടെ ജീവിതങ്ങള്‍ക്ക് കടന്നെത്താനാവുകയുമില്ല. എന്കിലും നാം ഇതു കൂടി വായിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു, മറ്റൊന്നും കൊണ്ടല്ല, ഇത് ഭൂരിപക്ഷത്തിന്റെ കഥകളാണെന്നതിനാല്‍..ആ കഥകള്‍ മറക്കുന്നത് ചരിത്രത്തെ വിസ്മരിക്കുകയാവുമെന്നതിനാല്‍..
ഈ കഥകള്‍ ഒരേ സമയം അമ്പരപ്പിക്കുന്നതും നോവിപ്പിക്കുന്നതും സ്ത്രീ ശക്തിയെ കുറിച്ച് ഉറപ്പു നല്‍കുന്നവയുമാണ്..
വെള്ള (വയനാടന്‍ ആദിവാസി) നേരിട്ടത് ജന്മി കുടിയാന്‍ വ്യവസ്ഥയെയാണ്. കൂലി നിരസിച്ചതിനെയും ഭൂമി തട്ടിയെടുക്കലിനെതിരെയും വെള്ള നടത്തിയ പോരാട്ടത്തിനു തുല്യമായി മറ്റൊരു ആദിവാസി സ്ത്രീയുടെ സമരം ചരിത്രം രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ടാവുമോ?
''കാളന്‍ എന്ന ആളെയാണ് ഞാന്‍ കല്യാണം കഴിച്ചത്. ഭര്‍ത്താവ് ഇടയ്ക്ക് രാത്രികാലങ്ങളില്‍ ക്ലാസ്സില്‍ പങ്കെടുക്കാന്‍ പോകുമായിരുന്നു. വൈകി വരുന്നതിന്റെ കാരണം ചോദിച്ചപ്പോള്‍ ഒന്നും പറയില്ലായിരുന്നു. ഞാന്‍ രണ്ടാമതും ഗര്‍ഭിണിയായിരുന്ന സമയത്ത് ഭര്‍ത്താവിനെ നക്‌സല്‍ ആണെന്നും പറഞ്ഞ് അറസ്റ്റ് ചെയ്തു. 7 വര്‍ഷമാണ് അദ്ദേഹം ജയിലില്‍ കഴിഞ്ഞത്. ഈ സമയം ഞാന്‍ ഒരുപാട് സഹിച്ചു.
ഒരു ദിവസം നക്‌സല്‍ വര്‍ഗ്ഗീസ് വീട്ടില്‍ വന്നിട്ടുണ്ട്. നല്ല പെരുമാറ്റം ആയിരുന്നു. വര്‍ഗ്ഗീസ് മരിച്ചതിന് ശേഷമാണ് ഭര്‍ത്താവിനെ അറസ്റ്റ് ചെയ്തത്. ഇവര്‍ എന്തിനാണ് പോകുന്നതെന്ന് എനിക്ക് അറിയില്ലായിരുന്നു. ആ സമയത്ത് വയനാട്ടില്‍ പണിയ്ക്ക് കൃത്യമായ കൂലി സമ്പ്രദായം ഇല്ലായിരുന്നു. കൂലി കിട്ടുന്നതിന് വേണ്ടിയുള്ള സമരത്തില്‍ ഞാന്‍ പങ്കെടുത്തിരുന്നു. മനഅളവു മാറ്റി കൂലി ലിറ്ററാക്കി തരാന്‍ വേണ്ടിയാണ് അന്ന് സമരം ചെയ്തത്. വര്‍ഗ്ഗീസിന്റെ നേതൃത്വത്തില്‍ ആയിരുന്നു സമരം . കര്‍ഷകത്തൊഴിലാളി നേതാവായിരുന്നു. അടിമപ്പണി ഒഴിവാക്കണം, അദ്ധ്വാനിക്കുന്നവര്‍ക്ക് ന്യായമായ കൂലി നല്‍കണം എന്നൊക്കെയായിരുന്നു സമരത്തില്‍ അന്ന് സംസാരിച്ചിരുന്നത്. അത് ന്യായമായ ആവശ്യമാണെന്ന് എനിക്ക് തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. ഈ സമരത്തിന്റെ ഭാഗമായി മനകണക്ക് മാറ്റി ലിറ്ററില്‍ കൂലി നിശ്ചയിച്ചു. സ്ത്രീകള്‍ക്ക് 2 ലിറ്റര്‍ നെല്ലും 50 പൈസയും പുരുഷന്മാര്‍ക്ക് 3 ലിറ്റര്‍ നെല്ലും 75 പൈസയും തരാന്‍ തീരുമാനമായി.
എബ്രാശന്‍ കൊല്ലപ്പെടുമ്പോള്‍ ഭര്‍ത്താവ് എന്റെ ഒപ്പം ഉണ്ടായിരുന്നു. എബ്രാശനെ കൊന്നു എന്ന് പറഞ്ഞാണ് ഭര്‍ത്താവിനെ അറസ്റ്റ് ചെയ്തത്.''
ആദിവാസി സ്ത്രീകള്‍ തനിയെ പുറത്തിറങ്ങി നടക്കാന്‍ പാടില്ല എന്ന് വിശ്വസിച്ചിരുന്ന കാലത്ത് വെള്ള പുറത്തിറങ്ങി നടക്കുകയും ധൈര്യത്തോടെ കാര്യങ്ങള്‍ ചെയ്യുകയും ചെയ്തു.
''ഇപ്പോഴും നീതിക്ക് വേണ്ടി ഞാന്‍ പോരാടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു'' എന്നാണ് വെള്ള പറയുന്നത്.
ഒഴുക്കിനെതിരെ തുഴഞ്ഞ് ലളിത തെളിയിച്ചത് ഈഴവ സ്ത്രീ മീന്‍ കച്ചവടം നടത്തിയാല്‍ ഭൂമി ഇടിഞ്ഞുവീഴില്ല എന്നായിരുന്നു. ഒരു ത്രില്ലറിന്റെ സംഭ്രമം ജനിപ്പിക്കുന്ന കഥയാണ് ലളിത പറയുന്നത്.
രാത്രിയില്‍ ഉറക്കഗുളികകള്‍ നല്‍കി മയക്കിക്കിടത്തി മറ്റു സ്ത്രീകളുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരുന്ന ഭര്‍ത്താവിന്റെ ചെയ്തികളെ ധൈര്യത്തോടെ നേരിട്ട് ബന്ധമൊഴിഞ്ഞ ലളിതയുടെ വാക്കുകള്‍ ഏതു സ്ത്രീക്കും സ്വീകാര്യമായതാണ്.
ഏതു സാഹചര്യത്തിനും സ്ത്രീയെ കുറ്റപ്പെടുത്തുന്ന സമൂഹത്തെ ''എന്നെ ചീത്ത പറയാന്‍ പഠിപ്പിച്ചത് ഈ നാട്ടുകാരാണ്'' എന്ന് പറഞ്ഞാണ് ലളിത വിലയിരുത്തുന്നത്.
''ഏതു പെണ്ണിനും സ്വന്തമായി വരുമാനം വേണമെന്നാണ് ഞാന്‍ പറയുന്നത്. സ്ത്രീകള്‍ എപ്പോഴും തന്റേടത്തോടെ ജീവിക്കണം. ഇനിയൊരു പുരുഷന്റെ കൂട്ടില്ലെങ്കിലും എനിക്ക് തന്റേടത്തോടെ ജീവിക്കാനാവും.''
ജീവിതത്തെ അനീതിക്കെതിരെയുള്ള, അക്രമങ്ങള്‍ക്കെതിരെയുള്ള നിരന്തര പോരാട്ടമായെടുത്ത വയനാട്ടിലെ ലക്ഷ്മിക്കുട്ടിയുടെ വാക്കുകള്‍ ആത്മാര്‍ത്ഥമായ സ്ത്രീശബ്ദമാണ്.
''എന്റെ കണ്‍മുമ്പില്‍ വരുന്ന ഒരു തിന്മയ്ക്കും നേരെ ഞാന്‍ മൗനം അവലംബിച്ചിട്ടില്ല, അവലംബിക്കുകയുമില്ല.''
മലപ്പുറത്തെ ജസീറ പറയുന്ന കഥ സിനിമാക്കഥയെ വെല്ലുന്നതാണ്.
''എളാപ്പയും കുഞ്ഞാമയും പാട്ടുപാടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ആ തമാശ പാട്ട് കേട്ട് ഞാന്‍ ചിരിച്ചു. അത് ഭര്‍ത്താവിന് ഇഷ്ടപ്പെട്ടില്ല. എന്നെ ദൂരേയ്ക്ക് വിളിച്ചു കൊണ്ടുപോയി മുഖത്ത് നാലടി അടിച്ചു. എന്തിനാണ് അടിക്കുന്നതെന്ന് പോലും എനിക്കറിയില്ലായിരുന്നു. എന്തിനാണ് അടിച്ചതെന്ന് ചോദിച്ചപ്പോള്‍ ''പെണ്ണുങ്ങള്‍ ഇങ്ങനെ ഉറക്കെ ചിരിക്കാന്‍ പാടില്ല'' ചിരിച്ചതിനാണ് അടിച്ചതെന്ന് പറഞ്ഞു.
ജസീറ പിന്നെയുമെഴുതുന്നു:
''ഭര്‍ത്താവ് ഗള്‍ഫില്‍ പോയി. ഇവിടെ ഞാന്‍ എങ്ങനെ ജീവിക്കണം എന്ന് ഗള്‍ഫില്‍ നിന്ന് ഭര്‍ത്താവ് അറിയിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ബസ്സില്‍ കയറരുത്, ഉമ്മയ്‌ക്കൊപ്പമേ പുറത്തു പോകാവൂ, അയല്‍ വീടുകളില്‍ പോകരുത്, രാത്രി മുറ്റത്തിറങ്ങരുത്, മൂത്രമൊഴിക്കാന്‍ പാത്രം വച്ചാല്‍ മതി. ഓരോ ദിവസവും രാവിലെ മുതലുള്ള കാര്യങ്ങള്‍ കത്തെഴുതി അറിയിക്കണമായിരുന്നു. വിവരമില്ലാത്ത പ്രായമായതിനാല്‍ ഞാന്‍ ഇതെല്ലാം അനുസരിച്ചാണ് ജീവിച്ചത്. നിബന്ധനകള്‍ കൂടി കൂടി വന്നു. ഓരോ മിനിറ്റിലും ഫോണ്‍ ചെയ്യാന്‍ തുടങ്ങി. അയല്‍വീട്ടിലെ ഫോണ്‍ എടുക്കാന്‍ ഞാന്‍ ഓടിത്തളര്‍ന്നു.''
ഫോണെടുക്കാന്‍ ഓടിത്തളര്‍ന്നെങ്കിലും ജീവിതത്തിന് മുന്നില്‍ ജസീറ തളര്‍ന്നില്ല.
''ഇതിനിടെ ഞാന്‍ കുടുംബശ്രീയില്‍ ചേര്‍ന്നു. പൊതുപ്രവര്‍ത്തനത്തിനിറങ്ങി. കഴിയുന്ന സഹായങ്ങള്‍ മറ്റുള്ളവര്‍ക്ക് ചെയ്തുകൊടുത്തു. കുടുംബശ്രീ എ.ഡി.എസ് ആയി. തൊഴിലുറപ്പിന്റെ മേറ്റ് ആയി. 2010-ലെ തെരഞ്ഞെടുപ്പ് വന്നപ്പോള്‍ കോണ്‍ഗ്രസ്സുകാര്‍ വന്ന് എന്റെ പ്രവര്‍ത്തനമികവ് കണ്ടതു കൊണ്ടാണ് വന്നതെന്നും ബ്ലോക്ക് മെമ്പര്‍ സ്ഥാനത്തേക്ക് മത്സരിക്കണമെന്നും ആവശ്യപ്പെട്ടു. ബ്ലോക്കില്‍ ഏറ്റവും കൂടുതല്‍ ഭൂരിപക്ഷത്തോടെ ജയിച്ച് ഞാന്‍ മെമ്പറായി.
ഭര്‍ത്താവ് ഇതിനിടെ വേറെ കല്യാണം കഴിച്ചു. ''ഞാന്‍ ഇലക്ഷന് നിന്നവളാണ്, അതിനാലാണ് വേറെ കല്യാണം കഴിക്കുന്നത്'' എന്ന് ഭര്‍ത്താവ് പറഞ്ഞു നടന്നു. പെണ്ണ് പുറത്തിറങ്ങിയാല്‍ മോശമായി കാണുന്ന ആളുകളുണ്ട്. എന്റെ പ്രശ്‌നങ്ങള്‍ ഞാന്‍ ആരോടും കരയാറും പറയാറും ഇല്ല. പ്രശ്‌നങ്ങളെ അതിജീവിച്ച് മുന്നോട്ട് പോകാന്‍ എനിക്ക് ധൈര്യമുണ്ട്. മെമ്പറാണെന്ന് വച്ച് ഞാന്‍ ജോലി ചെയ്യാതെ ജീവിക്കുന്നവളല്ല. കാട് വെട്ടാന്‍ പോകാറുണ്ട്. പഞ്ചായത്ത് സര്‍വ്വേകളില്‍ പങ്കെടുക്കും. ഇതിനിടെ എസ്.എസ്.എല്‍.സി എഴുതി. പ്ലസ് ടു എഴുതണം എന്ന് ആഗ്രഹമുണ്ട്. എനിക്ക് തളരാതെ മുന്നേറാന്‍ കഴിയുന്നുണ്ട്.''
ഇടുക്കിയിലെ രാജകുമാരിയുടെ കഥയുടെ തലക്കെട്ട് ''ഇവിടെ എനിക്കുമുണ്ട് ഒരിടം'' എന്നാണ്. ഈ പുസ്തകത്തിന്റെ ആകെ സ്വഭാവത്തിന് ചേരുന്ന തലക്കെട്ടാണത്. തീരെ ചെറിയ പ്രായത്തില്‍ ഗര്‍ഭിണിയായ രാജകുമാരി ഗര്‍ഭമലസിപ്പിക്കാന്‍ നടത്തിയ ശ്രമങ്ങള്‍ പലതായിരുന്നു.
''എനിക്ക് ചതിവ് പറ്റി. എന്റെ വയറ്റില്‍ കൊച്ചുണ്ട് എന്നെനിക്ക് മനസ്സിലായി. ഇതറിഞ്ഞതിന് ശേഷം കുപ്പകുഞ്ഞി (ഗര്‍ഭമുണ്ടാക്കിയ ആള്)നെ കാണാതായി. ഗര്‍ഭത്തിലെ കൊച്ചിനെ കളയാന്‍ ഞാന്‍ പലശ്രമങ്ങളും നടത്തി. കല്ല് എടുത്ത് വയറിനിട്ട് ഇടിച്ചു. പ്ലാവിന്റെ മുകളില്‍ കയറി ചക്കയിടുക, ആറ്റില്‍ നിന്ന് മണല് വാരല് പോലെ ബുദ്ധിമുട്ടുള്ള ജോലികള്‍ ചെയ്തു. അറിഞ്ഞുകൊണ്ട് തെന്നി വയറിടിച്ച് വീണു. തുണി മുറുക്കി ഉടുത്തു. എന്നിട്ടും കൊച്ച് പോയില്ല.''
പ്രസവത്തോടെ രാജകുമാരിയുടെ ജീവിതം ബുദ്ധിമുട്ട് നിറഞ്ഞതായി. പക്ഷെ തളരാതെ മുന്നോട്ട് പോയി. ''മഹിളാ സമഖ്യയില്‍ വന്നു. തങ്കമ്മ ടീച്ചറാണ് എന്റെ കുഞ്ഞിനെ ആദ്യമായി കുളിപ്പിച്ച് 'ഹണിമോള്‍' എന്ന് പേര് വിളിച്ചത്. സ്റ്റേഹോമില്‍ നിന്ന് ഞാന്‍ 7-ാം ക്ലാസ്സ് തുല്യതയ്ക്ക് പഠിച്ചു. ഇപ്പോള്‍ സമഖ്യയില്‍ ജോലി ചെയ്യുന്നു. കുപ്പകുഞ്ഞിനെ ശിക്ഷിച്ചു. എന്റെ മോള്‍ യു.കെ.ജി.യില്‍ പഠിക്കുന്നു. എനിക്ക് ഇനിയും പഠിക്കണം. എന്റെ മോളെയും പഠിപ്പിക്കണം. ഞാന്‍ തളരില്ല. ധൈര്യപൂര്‍വ്വം മുന്നോട്ടുപോകും.''
ആദിവാസി മേഖലകളിലെ അസംഖ്യം അവിവാഹിത അമ്മമാരിലൊരുവളായ രാജകുമാരിയുടെ കഥ നെഞ്ചുരുക്കത്തോടെയല്ലാതെ വായിക്കാനാവില്ല.
''എന്റെ ജീവിതം ഒരു പോരാട്ടമാണ്'' എന്ന് പറയുന്ന ഇടുക്കിക്കാരി നിഷയ്ക്ക് പറയാനുള്ളത് അവിചാരിതമായി ഇഞ്ചക്ഷനിലൂടെ എച്ച്.ഐ.വി ബാധിച്ചതിനെത്തുടര്‍ന്ന് ജീവിതം വഴിമാറിയതിന്റെ കഥയാണ്.
ഇടുക്കിയിലെ തന്നെ കെളന്തായി തിരുമല്‍ കഥ പറയുന്നത് സ്വന്തം ഗോത്രഭാഷയിലാണ്. ''ഞാനിപ്പോഴും ഓര്‍ക്കുന്നു. ഒരു കുംഭം 30-ന് രാത്രി മുഴുവന്‍ അവന്‍ അവളെ അടിച്ചു. പെറ്റിട്ട് 32 ദിവസം ആയിരുന്നില്ല. മകനന്‍ (മോഹനന്‍) തൂമ്പാകൈ (മണ്‍വെട്ടി) കൊണ്ട് എന്റെ മകളെ അടിച്ചു. എന്റെ കുഞ്ഞ് (മകള്‍) വീണു. ഉശിര് (ജീവന്‍) പോയി. ഉശിര് (ജീവന്‍) പോയ എന്റെ കുഞ്ഞിനെ അവന്‍ ചാരി ഇരുത്തി. അവന്‍ ഭിത്തിയില്‍ ചാരി നിര്‍ത്തി കയറിട്ട് കെട്ടിത്തൂക്കി. എന്റെ പേരക്കുട്ടിയെ അവന്‍ വാപൊളിക്കാന്‍ സമ്മതിച്ചില്ല. മിണ്ടിപ്പോയാല്‍ അമ്മയെ കൊന്ന പോലെ നിന്നേം കൊല്ലും എന്ന് പറഞ്ഞു.''
കുഞ്ഞിന് പാല് കൊടുക്കാന്‍ വേണ്ടി നടത്തിയ ശ്രമങ്ങള്‍ കെളന്തായി തിരുമല്‍ വിവരിക്കുന്നു:
''രാവിലെ അടുത്ത വീട്ടിലെ ആടിനെ കറന്നു. പച്ചേ (പക്ഷേ) പാല് കിട്ടിയില്ല. കഞ്ഞിവെള്ളവും ചൂടുവെള്ളവും കൊടുത്ത് 3 ദിവസം നടന്നു. പിന്നെ കുഞ്ഞിന്റെ കരച്ചില്‍ കൂടികൂടി വന്നു. ഞാന്‍ ചേര്‍ത്തു കിടത്തി. അവള് എന്നെ തപ്പി, എന്റെ മുല കുടിക്കാന്‍ നോക്കി - ആദ്യം ഞാന്‍ (എനിക്ക്) മനസ്സിലാക്കിയില്ല. പിന്നെ എന്റെ മുല വെള്ളം (മുലപ്പാല്‍) വന്നുതുടങ്ങി. അന്റെ (എന്റെ) കുട്ടി ആര്‍ത്തിയോടെ അത് വലിച്ചുകുടിച്ചു. ഈ സമയം എന്റെ ചങ്കുപൊളിയുന്ന വേദന ആയിരുന്നു ആദ്യം കുഞ്ഞി (കുഞ്ഞ് മുലകുടിക്കുമ്പോള്‍) കുടിക്കുമ്പോള്‍.''
മകളെ കൊന്നവനെ വെറുതെ വിടാന്‍ കെളന്തായി തിരുമല്‍ ഒരുക്കമായിരുന്നില്ല.
''ഞാന്‍ മുന്നോട്ട് പോകും. എന്റെ നാടിന് വേണ്ടി. എന്റെ വയശൊക്കെ (വയസ്സ്) ഇപ്പോള്‍ പോയി. കെട്ടിയവന്‍ (ഭര്‍ത്താക്കന്മാര്‍) ഒരു പെണ്ണിനെയും തല്ലാന്‍ ഞാന്‍ ഈ കുടിയില്‍ സമ്മതിക്കില്ല. പറ്റില്ലേ (പറ്റിയില്ലെങ്കില്‍) ഒറ്റയ്ക്ക് താമസിച്ചോ, കൊല്ലണ്ട. കെല്‍ത്തിന്നും (ഹെല്‍ത്ത്) ടൈബലിന്നും (ട്രൈബല്‍ ഡിപ്പാര്‍ട്ടുമെന്റ്) ഒക്കെ ആള് വന്നു എന്നെ കാണാന്‍. പത്രത്തീ ഫോട്ടോ (ഫോട്ടോ) വന്നു. മുത്തശ്ശി പാലുകൊടുക്കുന്ന കൊച്ചുമകള്‍ എന്ന്.''
''തായ്ക്കുലം സംഘം'' എന്ന ആദിവാസി സ്ത്രീകൂട്ടായ്മയില്‍ ചേര്‍ന്ന് മദ്യത്തിനെതിരെ പ്രതിഷേധിച്ച കഥയാണ് പാലക്കാട്ടെ ഭഗവതി പറയുന്നത്.
''ഞാന്‍ 'തായ്ക്കുലം സംഘ' ത്തിന്റെ തലൈവി ആയിരുന്നു. മദ്യത്തിനെതിരെ പ്രതികരിച്ചപ്പോള്‍ ആളുകള്‍ എന്നെ മര്‍ദ്ദിച്ചു. ചീത്ത പറയുകയും ചെയ്തു. ഞാനും എന്റെ കൂട്ടരും ചാരായം വാറ്റുന്നിടത്ത് പോയി എല്ലാം തകര്‍ത്ത് ഉടച്ചുവാരി. ചാരായം വാറ്റുകാര് കൊല്ലുമെന്ന് ഭീഷണിപ്പെടുത്തി. ഇതൊന്നും വകവച്ചില്ല. ചാരായം വാറ്റും കുടിയും എല്ലാം നിര്‍ത്താന്‍ സാധിച്ചു.''
ആദിവാസികള്‍ക്കിടയിലെ പ്രസവരീതിയെക്കുറിച്ച് ഭഗവതി എഴുതിയിരിക്കുന്നത്:
''പ്രസവം വീട്ടിലാണ്. ഇരുന്നാണ് പ്രസവിക്കാറ്. കയറില്‍ ഇറുകെപിടിച്ച് തൂങ്ങി കുത്തിയിരുന്ന് പ്രസവിക്കും. ആ സമയത്ത് പുറകില്‍ ഒരു സ്ത്രീ നിന്ന് ഇടുപ്പില്‍ കാല്‌വെച്ച് ചവിട്ടും. അങ്ങനെ 3 മക്കളെ ഞാന്‍ പ്രസവിച്ചു. 3 മക്കളെ കിടന്നു കൊണ്ടും പ്രസവിച്ചു.''
സ്വന്തം മകന്‍ മദ്യപാനിയായപ്പോഴും ഭഗവതി ക്ഷമിച്ചില്ല.
''എന്റെ മരുമകളെ മദ്യപിച്ച് വന്ന് മകന്‍ ഉപദ്രവിക്കുന്നത് എനിക്കിഷ്ടമല്ല. എന്റെ മകനായാലും തെറ്റ് കണ്ടാല്‍ ശിക്ഷിക്കണം എന്നതാണ്. ഞാന്‍ മകനെതിരെ കേസ് കൊടുത്ത്. അവര്‍ അടിക്കുന്നെങ്കില്‍ അടിക്കട്ടെ. തെറ്റിന് ശിക്ഷ വേണം. നീ നിന്റെ പാട്ടിന് പോടാ എന്ന് ഞാന്‍ പറഞ്ഞു. നിന്നെ ഞാന്‍ എന്റെ വീട്ടില്‍ കയറ്റില്ല എന്നും പറഞ്ഞു. ഇപ്പോള്‍ മകന്‍ കുഴപ്പമില്ലാതെ പോകുന്നു.''
നാടോടി കുടുംബത്തില്‍ ജനിച്ച് നാടോടിയായി വളര്‍ന്ന കഥയാണ് മലപ്പുറത്തെ സൈറാബാനു പറയുന്നത്. കേരള മഹിളാ സമഖ്യ സൊസൈറ്റിയുടെ കീഴിലുള്ള മഹിളാ ശിക്ഷന്‍ കേന്ദ്രത്തില്‍ കുക്കാണ് സൈറാബാനു. ജീവിതത്തില്‍ പല വേഷങ്ങള്‍ അണിഞ്ഞതിനെക്കുറിച്ച് വിശദമായി തന്നെ സൈറ പറയുന്നുണ്ട്.
''ഭിക്ഷക്കാരിയായി, അനാഥയായി, വേലക്കാരിയായി, ഭാര്യയായി, ഭര്‍ത്താവ് ഉപേക്ഷിച്ചവളായി, ആര്‍ക്കും വേണ്ടാത്തവളായി, ഇപ്പോള്‍ സ്വന്തമായി ജോലി ചെയ്ത് സമ്പാദിച്ച് സ്വന്തം കാലില്‍ നില്‍ക്കുന്നവളായി സ്വന്തം വിദ്യാഭ്യാസത്തിനുള്ള അവസരം കണ്ടെത്തിയവളായി. ഇത്രയുമാണ് സൈറാബാനു എന്ന ഞാന്‍'' എന്ന് കഥ പറഞ്ഞു നിര്‍ത്തുമ്പോള്‍ ആ സ്ത്രീയുടെ നിശ്ചയദാര്‍ഢ്യത്തിന് മുന്നില്‍ അറിയാതെ തലകുനിച്ച് പോവും.
വയനാട്ടിലെ ജോച്ചി 'റാവുളര്‍' വിഭാഗത്തിലാണ് ജനിച്ചത്.
''റാവുളര്‍ എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ നിങ്ങള്‍ക്ക് മനസ്സിലാവില്ല. 'അടിയ' എന്ന് പറഞ്ഞാലേ എല്ലാവര്‍ക്കും അറിയുകയുള്ളൂ. അടിമപ്പണി ചെയ്തിരുന്നതിനാല്‍ ആകാം അടിയ എന്ന പേര് ഞങ്ങള്‍ക്ക് വന്നത്.
''മകളെ പ്രസവിച്ച സമയത്താണ് വയനാട്ടില്‍ പട്ടിണി മരണം. ആ സമയത്ത് വര്‍ഗ്ഗീസിന്റെ ആള്‍ക്കാരും, ക്രിസ്ത്യാനികളും കോളനികള്‍ സന്ദര്‍ശിച്ചു. അവര്‍ വന്ന് ഞങ്ങളുടെ പ്രശ്‌നങ്ങള്‍ കേള്‍ക്കും. ബോധവല്‍ക്കരണ ക്ലാസ്സുകള്‍ നല്‍കും. വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ ആവശ്യകതയെപ്പറ്റി സംസാരിക്കും. കുട്ടികളെ സ്‌കൂളില്‍ വിടുന്ന കാര്യം പറയും. പണി ചെയ്താല്‍ കൂലി വാങ്ങുന്നതിന്റെ കാര്യം പറയും. അവരെ എല്ലാവരും ചേര്‍ന്ന് തകര്‍ത്തു. ഒരു പക്ഷേ അവരുണ്ടായിരുന്നെങ്കില്‍ വയനാട്ടിലെ ആദിവാസികളുടെ അവസ്ഥ ഇതാകുമായിരുന്നില്ല.''
''റിസോര്‍ട്ടുകള്‍ എന്റെ നാട്ടില്‍ ഉണ്ടാക്കുന്ന പ്രശ്‌നത്തിന്റെ ഗൗരവം എനിക്ക് മനസ്സിലായി. അനധികൃത റിസോര്‍ട്ട് നിര്‍മ്മാണ ത്തിനെതിരെ ഞാന്‍ പ്രശ്‌നം ഉണ്ടാക്കാന്‍ തുടങ്ങി. അവിവാഹിതരായ അമ്മമാരുടെ കേസ്സുകളില്‍ ഇടപെടാന്‍ തുടങ്ങി. ഇവിടെ റിസോര്‍ട്ടുകള്‍ പൊങ്ങി വന്നാല്‍ സ്ത്രീകളുടെ ജീവിതം തകരും. അതിനാലാണ് ഞാന്‍ എതിര് നില്‍ക്കുന്നത്. ഈ ഒന്നാം വാര്‍ഡില്‍ റിസോര്‍ട്ട് പണിയാന്‍ ഞാന്‍ സമ്മതിക്കില്ല.''
''മദ്യപാനം ദിവസംപ്രതി കൂടുന്നു. ഇതിനെതിരെ ഇവിടെ പ്രവര്‍ത്തിക്കാന്‍ ആരുമില്ല. സര്‍ക്കാര്‍ എന്തുകൊണ്ട് മദ്യത്തിനെതിരെ പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നില്ല. ഇവിടെ ഇന്നത്തെ കുട്ടികള്‍ 8, 9 വയസ്സാകുമ്പോള്‍ മദ്യപിച്ച് തുടങ്ങും. ഇങ്ങനെ പോയാല്‍ മുലപ്പാലിന് പകരം മദ്യം നല്‍കുന്ന കാലം വരും.''
മലപ്പുറത്തെ ജസീറ വിവാഹത്തട്ടിപ്പിന് ഇരയായവളാണ്.അതിനെക്കുറിച്ച് വിശദമായിത്തന്നെ ജസീറ എഴുതുന്നു:
''അവര്‍ ഒരു ഗ്രൂപ്പ് ആളുകളാണ്. അവര്‍ കോയമ്പത്തൂര്‍, ആനക്കട്ടി എന്നിവിടങ്ങളില്‍ നിന്ന് പ്രായം ചെന്ന പുരുഷന്മാരെ കണ്ടെത്തും. വീണ്ടും വിവാഹം കഴിക്കാന്‍ താല്‍പ്പര്യമുള്ളവരെയാണ് കണ്ടെത്തുക. ജാതി ഒന്നും പ്രശ്‌നമല്ല. ഇവിടെ നാട്ടില്‍ വിവാഹം കഴിക്കാതെയിരിക്കുന്നവരെയും കണ്ടെത്തും. വരുന്ന പുരുഷന്‍ മുസ്ലീം ആണെന്ന് കള്ള രേഖകള്‍ ഉണ്ടാക്കി വിവാഹം നടത്തും. സ്ത്രീധനമായി കിട്ടുന്ന പണം എല്ലാവരും പങ്കിട്ടെടുക്കും. ഭര്‍ത്താവായി എത്തുന്നവന്‍ പെണ്‍വീട്ടില്‍ കുറെക്കാലം സുഖമായി താമസിക്കും. ഈ ഗ്രൂപ്പില്‍പ്പെട്ടവര്‍ തന്നെ കുടുംബക്കാരായും അഭിനയിക്കും. അളിയനും ചേട്ടനും അനിയനുമൊക്കെയായി ഇവര്‍ തന്നെ വേഷം കെട്ടും. ഈ ടീമില്‍ സ്ത്രീകളും ഉണ്ടാവും. കുറച്ചുകാലം കഴിഞ്ഞാല്‍ ഈ ഭര്‍ത്താവ് ചമഞ്ഞവന്‍ നാടുവിടും. അഡ്രസ്സ് കള്ളമായതിനാല്‍ ആര്‍ക്കും കണ്ടെത്താനാവില്ല.''
തട്ടിപ്പിനിരയായി എന്നറിഞ്ഞ് തകര്‍ന്നുപോകാന്‍ ജസീറ തയ്യാറായില്ല. ഞാന്‍ ഒരു തുണിക്കടയില്‍ പോയിത്തുടങ്ങി. മഹിള സമഖ്യയില്‍ ഒഴിവുണ്ട് എന്നറിഞ്ഞ് സേവിനി തസ്തികയില്‍ അപേക്ഷിച്ചു. എന്റെ വീട്ടില്‍ എല്ലാവരും സന്തോഷത്തോടെ കഴിയുന്നതിന് വഴിയൊരുക്കുവാന്‍ ഇപ്പോള്‍ എനിക്ക് കഴിയുന്നുണ്ട്. പ്രശ്‌നം അനുഭവിക്കുന്നവര്‍ക്ക് ഒരു വഴി പറഞ്ഞുകൊടുത്ത് രക്ഷപ്പെടുത്താന്‍ കഴിയുന്നത് വലിയ കാര്യമായി ഞാന്‍ കരുതുന്നു. എന്തെങ്കിലും ചെറിയ പ്രശ്‌നങ്ങള്‍ വരുമ്പോള്‍ തളര്‍ന്നുപോകുന്ന പുതിയ തലമുറയ്ക്ക് എന്റെ ജീവിതം ഒരു പാഠമാവട്ടെ എന്ന് ഞാനാശിക്കുന്നു.''
ജസീറയെ പോലെ ജീവിതത്തെ ധീരമായി നേരിടുക തന്നെയാണ് കാസര്‍കോട്ടെ കല്യാണിയും.
''കൂലിപ്പണിയെടുത്ത് ഇളയസഹോദരങ്ങളെ പഠിപ്പിക്കുന്നതിനിടയില്‍ ഞാനും എന്റെ അച്ഛനമ്മമാരും എന്റെ പഠനകാര്യം മറന്നുപോയിരുന്നു. 17-ാം വയസ്സില്‍ എന്നെ വിവാഹം കഴിപ്പിച്ചു. അയാള്‍ മദ്യപാനി ആയിരുന്നു. മൂത്തമകളെ പ്രസവിച്ച് 16 ദിവസമായപ്പോള്‍ അയാള്‍ എവിടേക്കെന്ന് പറയാതെ പോയി. എന്റെ ഭര്‍ത്താവ് വീണ്ടും വരികയും കുറച്ചുനാള്‍ കഴിഞ്ഞ് ഊരില്‍ നിന്നും വേറൊരു പെണ്ണിനെ കൊണ്ടുപോവുകയും ചെയ്തു. അന്നുമുതല്‍ എന്നെ എല്ലാവരും ഒറ്റപ്പെടുത്താന്‍ തുടങ്ങി. അങ്ങനെയാണ് ഞാന്‍ ഈ കാട്ടിലേക്ക് വന്നത്. ഇത് ഒരു വലിയ കാടാണ്. ഇവിടെ താമസം തുടങ്ങി രണ്ട് ദിവസം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ചില സാമൂഹ്യവിരുദ്ധര്‍ എന്റെ കൂര വലിച്ചുപൊട്ടിച്ച് കളയുകയും ഇവിടുന്ന് ഇറങ്ങണമെന്ന് പറയുകയും ചെയ്തു. ഞാന്‍ വീണ്ടും ടാര്‍പ്പാളിന്‍ വലിച്ചുകെട്ടി. അത് കുത്തിക്കീറി വലിച്ചുകളഞ്ഞു. ഞാന്‍ ആത്മധൈര്യം സംഭരിച്ച് വീണ്ടും കെട്ടി. എന്നെ കൊന്നാലും ഞാനിവിടുന്ന് ഇറങ്ങില്ലെന്ന് പറഞ്ഞു. കുറെക്കാലം ശല്യമായിരുന്നു. എന്നും എന്റെ കൂര നശിപ്പിക്കും. ഞാന്‍ തോറ്റ് കൊടുക്കാതെ പിടിച്ചുനിന്നു.''
തോറ്റ് കൊടുക്കാതെ നില്‍ക്കുന്ന സ്ത്രീകളുടെ കഥകള്‍ പറയുന്ന ഈ പുസ്തകം മലയാളത്തിലെ ബെസ്റ്റ് സെല്ലറോ, പ്രസിദ്ധീകരിച്ച് ദിവസങ്ങള്‍ക്കുള്ളില്‍ നിരവധി എഡിഷനുകള്‍ വരുന്ന ത്രില്ലറോ ഒന്നുമായിട്ടില്ല ഇതേവരെ. പക്ഷേ ഇതിലെ കഥാപാത്രങ്ങള്‍ പന്കു വയ്ക്കുന്ന ജീവിതവാഞ്ഛ അപൂര്‍വ്വമായ അനുഭവമാണ് നല്‍കുന്നത്.
ഈ പുസ്തകത്തിലെ ഓരോ സ്ത്രീയുടെ കഥയും ഓരോ ഇതിഹാസമായി മനസ്സില്‍ നിറയുന്നത് അതില്‍ നിറയുന്ന ജീവിതത്തിന്റെ സാന്നിദ്ധ്യം കൊണ്ടാണ്. ഇവരാരും തന്നെ പരാജിതരല്ല, കൊടും വേനലിലും തളരാതെ ജീവിതത്തിന്റെ , പച്ചപ്പ് വാടാതെ സൂക്ഷിക്കുന്ന കള്ളിമുള്‍ച്ചെടികളാണ്.
